Wat vermag een kunstenaar wanneer de wereld wankelt?

‘The principles of true art is not to portray, but to evoke,’ schreef Jerzy Kosinksi eind vorige eeuw. Met ABRI maakt Daniël Op de Beeck eenzelfde statement. Kunst beschrijft niet, maar ontregelt en stelt pertinente vragen. Wegkijken is geen optie, vluchten evenmin. De kunstenaar sluit daarin geen compromis.

Wie het universum van ABRI betreedt, ervaart een gevoel van immense leegte en verlorenheid. De mens is buiten beeld. Het is zoeken naar een plek om te schuilen. Tijd is geen medestander. De verstilde, monumentale landschappen verontrusten en betoveren tegelijk. Ze houden schijnbaar een belofte van evenwicht in.

Fake news?
De kunstenaar geeft de kijker daarover het laatste woord. Volgens de dichter W.H Auden ontstaat kunst uit ons verlangen naar waarheid en schoonheid, en uit de wetenschap dat die twee niet samenvallen.

Daniël Op de Beeck geeft die gedachte op meesterlijke wijze onderdak in ABRI. Wie zoekt naar waarheid, komt bedrogen uit. Wie zoekt naar schoonheid, richt de blik naar binnen. Wie niet zoekt, vindt wat hij niet had gezocht.